Niedosyt kilometrów, czyli z Karbu na Kasprowy

Zakopane. Pierwszy poranek mojego tygodniowego pobytu w Tatrach. Nie licząc jednodniowego wypadu na Giewont, ostatni raz byłam tu z rodzicami jakieś 10 lat temu. Teraz sama, świadomie podjęłam decyzję, że czas wrócić w góry na dobre. To właśnie ten moment, kiedy odnalazłam swoją drogę, swoją górską ścieżkę, a każdy kolejny krok szlakiem utwierdzał mnie w przekonaniu, że tak już zostanie.
Na urlopową rozgrzewkę wybrałam Dolinę Gąsienicową. W zasadzie przed wyjazdem zaplanowałam tylko chodzenie po dolinach, ale jak się okaże już niebawem, plany zostały "trochę" nagięte 😉 Rano pogoda jest niezbyt zachęcająca, ponieważ nad miastem wiszą czarne chmury. Nie zważając na to, wychodzę z kwatery o 8:00 i kieruję się do Kuźnic. Tam wybieram szlak niebieski przez Boczań, który zaczyna się ostrym podejściem. Po godzinie wędrówki przez las, teren znacznie się odsłania i pojawiają się pierwsze widoki. Znajduje się w miejscu Skupniów Upłaz.

Nosal i Zakopane

Po około kwadransie niewymagającego marszu docieram na Przełęcz między Kopami, gdzie robię kilka minut przerwy. Podziwiam otaczający mnie krajobraz - pochmurny aczkolwiek wyjątkowy. Dolina Jaworzynki, Polana Kopieniec oraz Zakopane i Gubałówka przyciągają wzrok na dłuższą chwilę. Znajduje się na wysokości 1499m n.p.m.

Skupniów Upłaz i Dolina Jaworzynki

Z bliska

Kolejny etap zaplanowanej trasy przebiega równią w kierunku Hali Gąsienicowej. Jestem tu po raz pierwszy i mogę tylko wierzyć na słowo, iż z tego miejsca prezentuje się spektakularny widok na Tatry Wysokie. Dzisiaj góry wciąż toną w chmurach, a ja po 15 minutach wędrówki nieznacznie tracę wysokość i docieram na halę, która robi na mnie pozytywne wrażenie. Kilkanaście bacówek rozrzuconych po polanie oraz szlak przecinający jej zielone połacie sprawia, że mimowolnie się zatrzymuję. Zastygam i patrzę.

Hala Gąsienicowa i charakterystyczne bacówki

Otoczenie Stawu Gąsienicowego pogrążone w chmurach

Niedługo potem docieram do schroniska Murowaniec, które na pierwszy rzut oka przypomina mi rodzimą Szyndzielnię. Wchodzę do środka i zajmuję jeden z wolnych stolików, przy którym zamierzam uzupełnić stracone kalorie. W schronisku nie ma zbyt wiele osób - pewnie ze względu na pogodę, ale fakt ten wcale mi nie przeszkadza.
Po odpoczynku wracam na szlak niebieski i obieram kierunek Czarny Staw Gąsienicowy. Droga obecnie jest niewymagająca, wręcz po równi, jednak w zimie bywa śmiertelnie niebezpieczna. Właśnie pod lawiną z Małego Kościelca w 1909r. zginął Mieczysław Karłowicz, co upamiętnia pomnik nieopodal szlaku. Trzeba pamiętać, że gdy zalega pokrywa śnieżna, obowiązuje zimowe obejście dla tego konkretnego odcinka. Po 20 minutach spacerowego tempa docieram do jeziora. Podobnie jak na hali, góry są całkowicie zasłonięte, a jedynie co mogę podziwiać to taflę Gąsienicowego Stawu. 

Czarny Staw Gąsienicowy

Gdzieś tam jest Orla Perć podobno... 😉

Pogoda nie zachęca do nawet krótkiego popasu, więc niebawem ruszam dalej. Odnajduję czarne znaki i podążam zgodnie z nimi, tym samym rozpoczynając podejście na Mały Kościelec. Szlak wiedzie początkowo po głazach, by potem piąć się wąską ścieżką w górę. Jest stromo, ale ekspozycja nie jest dla mnie widoczna, ponieważ tonę we mgle...

Staw widoczny z czarnego szlaku

Wąska ścieżka we mgle

Po 30 minutach intensywnej wędrówki w górę, docieram na grań Małego Kościelca, a zamiast pięknego widoku na piramidalny Kościelec, widzę tylko kamienie pod nogami. Dokładnie tak samo jest na Przełęczy Karb, więc nici z podziwiania widoków. Czuję niedosyt...

Mały Kościelec

Mówią, że tam jest Kościelec...

Skoro pogoda kompletnie ze mną nie współgra, nie pozostaje mi nic innego jak zejście do Zielonej Doliny Gąsienicowej. Szlak niebieski prowadzi po głazach po drugiej stronie Małego Kościelca, więc stopień po stopniu tracę wysokość. Droga jest o wiele łatwiejsza niż ta, którą podchodziłam - zarówno technicznie jak i kondycyjnie. Ku mojemu zaskoczeniu z każdym krokiem w dół poprawia się widoczność i zaczynam dostrzegać jeziora w dolinie. Może jeszcze nic straconego, może jednak się rozpogodzi...?

Przejaśnia się

Pośrednia Turnia i Skrajna Turnia

Stawy Gąsienicowe

W momencie kiedy osiągam dno doliny, wiatr całkowicie rozprasza chmury i w końcu pojawia się słońce. Jestem zaskoczona takim obrotem sprawy i nie mogę się napatrzeć na otaczający mnie krajobraz. Nie spodziewałam się tak rozległej panoramy w dolinie i pozostaje mi powiedzieć tylko: wow!

Błękitne niebo nad Kasprowym

Majestatyczne: Kościelec i Świnica

Obecnie idę kamiennym duktem wręcz po płaskim terenie, klucząc między stawami gąsienicowymi, a łącznie po tej stronie doliny jest ich aż 19. Nieopodal Zielonego Stawu skręcam w prawo i zmieniam szlak z niebieskiego na czarny. Podążam w otoczeniu zieleni i słońca, dzięki którym dolina wygląda zjawiskowo, a przede mną coraz lepiej prezentuje się Kasprowy Wierch. I coś mi strzela do głowy... 😉

Zielony Staw Gąsienicowy

Ścieżka między jeziorami

Kasprowy Wierch

Kiedy po 15 minutach docieram do kolejnego rozstaju dróg, wydaje się oczywiste, że pójdę z powrotem w kierunku Murowańca i tym samym domknę pętlę. Ale do mojej głowy wpadł pewien pomysł. Godzina młoda, robi się pogoda, a moje nogi czują niedosyt kilometrów... Chwila zastanowienia i zamiast pójść w prawo do schroniska, skręcam w lewo i tym samym podążam w kierunku Kasprowego Wierchu. Gór mi mało!

Widok z rozstaju na masyw Kościelca

Po 5 minutach szlak żółty odbija lekko w prawo, natomiast w lewo zielone znaki prowadzą na Liliowe. Rozpoczynam krótkie, aczkolwiek wymagające kondycyjnie podejście, a trudy wędrówki wynagradzane są przez rozległe widoki. Warto było zmienić wcześniej założony plan i wdrapywać się na Kasprowy po raz pierwszy.

Zielona Dolina Gąsienicowa w całej krasie: kolejka, Murowaniec oraz hala z bacówkami

Karb i Kościelec z widocznym nań szlakiem

Po 30 minutach mozolnej wędrówki w górę znajduję się na Suchej Przełęczy. Po chwilach samotności w Dolinie Gąsienicowej doznaję szoku od obecnych tu tabunów ludzi, ale mimo wszystko staram się odciąć od otaczającego zgiełku i chłonę przyrodę. Kolory lata w promieniach słońca robią wrażenie. Bardzo pozytywne wrażenie 😊

Górna stacja kolejki Kasprowy i widoczne w oddali Zakopane

Szczyt Kasprowego, Obserwatorium Meteorologiczne oraz stacja PKL

Słowacki szlak do Cichej Doliny Liptowskiej - widok na Krywań i Rycerowe

Z przełęczy ruszam w kierunku szczytu, gdzie znajduje się już po 5 minutach i tak oto po raz pierwszy w życiu staję na Kasprowym Wierchu. Tak się rodzi moja górska historia! Po chwili znajduję wolny kamień do odpoczynku i w cudownych okolicznościach przyrody konsumuję śniadanie. Przyznam, że zawsze zastanawiałam się, co przyciąga te miliony turystów akurat do tej góry. Siedząc tu i patrząc, nie mam najmniejszych wątpliwości...

Żółta Turnia, Granaty, Kościelec, Kozi Wierch i Świnica ponad Zieloną Doliną Gąsienicową

W dole Zakopane, Nosal i Kalatówki

Goryczkowe Czuby, Czerwone Wierchy i Tomanowa Przełęcz

Podczas odpoczynku uświadamiam sobie przykry fakt, iż nie bardzo chce mi się schodzić. Nogi powoli zastygają w bezruchu i naprawdę muszę włożyć sporo wysiłku, by zmusić je do ponownego marszu. Niby mogłabym zjechać kolejką, ale dusza wciąż jest żądna odkrywania nowych szlaków. I tak oto po chwili bicia się z myślami, zbieram się w dół i schodzę najpopularniejszą zieloną trasą przez Myślenickie Turnie. Początkowo szlak wiedzie zakosami między kosodrzewiną wzdłuż Suchego Upłazu, tym samym pierwsze 45 minut upływa wciąż widokowo.

Giewont i Przełęcz Kondracka z widocznym nań szlakiem oraz malusie schronisko na Hali Kondratowej

Koleją rzeczy wchodzę w piętro lasu i po 30 minutach osiągam Myślenickie Turnie - pośrednią stację kolejki na Kasprowy Wierch. Dalej wędrówka jest coraz bardziej żmudna, bo i co się dziwić, kiedy mam za sobą już 20km. Ostatni odcinek szlaku prowadzi Doliną Bystrej, a marsz umila kojący szum potoku.

Potok Bystra

Po godzinie szlak kończy swój bieg w Kuźnicach, a mnie czeka jeszcze kwadrans drogi na kwaterę. Moje nogi są w pełni wykorzystane, a ja w pełni usatysfakcjonowana. Zmęczona kładę się spać, by jutro znów wyruszyć w Tatry, ale dzisiejszy dzień zapadnie w mojej pamięci na długo. Góry zawróciły mi w głowie na dobre.

A.N.

16.07.2013