BIESZCZADY
Szlak niebieski początkowo prowadzi przez polany w otoczeniu pięknych widoków, a po chwili wchodzimy w las, którym idziemy umiarkowanie pod górę. Odcinek pokonujemy w ciągu 50 minut i wychodzimy na otwarty teren. Ostatni etap do przełęczy maszerujemy po stopniach, skąd pozostaje 15 minut na wierzchołek Tarnicy. Na szczycie stoi charakterystyczny krzyż, a panorama sięga nawet po ukraińskie Gorgany.
Szlak czerwony zaczyna swój bieg w centrum Ustrzyk Górnych przy parkingu i najpierw prowadzi drogą jezdną. Kiedy wchodzimy do lasu od razu czeka nas podejście, które nie odpuszcza aż na grzbiet Szerokiego Wierchu, kondycyjnie jest jednak umiarkowane. W połowie trasy wychodzimy na grzbiet połoniny i tym widokowym terenem podążamy przez Szeroki Wierch na Tarnicę. Jest to oczywiście sporo dłuższy szlak od tego z Wołosatego jednak ma swoje walory widokowe nie do podważenia.
Najprostszą opcją dostania się na szczyt Halicza jest wędrówka z nieopodal leżących przełęczy. Krótszą, ale dość intensywną możliwością jest spacer z Przełęczy Bukowskiej - wąska ścieżka prowadzi odkrytym terenem. Wędrówka z Przełęczy Goprowskiej najpierw trawersuje górę Krzemień, a później prowadzi ścisłym grzbietem. Oba warianty są widokowe i umiarkowanie wymagające kondycyjnie.
Szlak czerwony prowadzący z Wołosatego jest niczym innym, jak szeroką drogą jezdną początkowo asfaltową, później żwirową. Widoki sukcesywnie zastępuje las, a wędrówka jest łatwa aczkolwiek nieco nudna. Przełęcz sama w sobie jest widokowa, jednak warto ją odwiedzić przy okazji.
Szlak przez większość trasy wiedzie szeroką, żwirową drogą, a trafił tu ze względu na kategorię "dla cierpliwych". Początkowo towarzyszy nam widok na pasmo Tarnicy, ale po 30 minutach znikamy w lesie i w takich okolicznościach docieramy do Przełęczy Bukowskiej. Stamtąd czeka nas żmudne i intensywne podejście wąską ścieżką na Rozsypaniec. Robi się widokowo, a ze szczytu obserwujemy rozległą panoramę. Możemy kontynuować wędrówkę na Halicz lub wrócić tym samym szlakiem.
Szlak z Widełek na Bukowe Berdo jest wariantem o największym przewyższeniu w całych Bieszczadach, co automatycznie sugeruje spore podejścia. Przez 2,5 godziny podążamy lasem - najpierw szeroką drogą, a później coraz węższą ścieżką. Gdy wreszcie wychodzimy na połoninę mamy do pokonania jeszcze cały grzbiet Bukowego Berda, ale to już tylko przyjemność.
Szlak żółty od początku prowadzi lasem i tak przez 70% czasu wędrówki. Ścieżka sukcesywnie pnie się w górę, ale nie odczujemy bardzo zdobywania wysokości. Ostatni odcinek prowadzi ścieżką wśród traw, aż do osiągnięcia grzbietu Bukowego Berda. Na najwyższy punkt czeka nas jeszcze 1h 15minut szlakiem niebieskim wśród bogatej panoramy. Bukowe Berdo najpiękniej wygląda jesienią, kiedy trawy przybierają złote barwy.
Szlak z Przełęczy Goprowskiej jest bardzo intensywny, ale wysiłek znacznie niwelują schody, po których podążamy. Najpierw docieramy na Krzemień, skąd największe wrażenie robi panorama na Tarnicę. Na wierzchołek Bukowego Berda czeka nas niewielkie zejście, a następnie podejście, a dalej możemy kontynuować wędrówkę grzbietem lub wrócić tym samym szlakiem. Jest to jeden z najpiękniejszych szlaków w całych Bieszczadach (od Goprowskiej przez grzbiet Bukowego Berda).
Szlak żółty rozpoczyna się w centrum Wetliny i prowadzi lasem do Przełęczy Orłowicza. Idziemy umiarkowanie pod górę, po czym kontynuujemy wędrówkę szlakiem czerwonym, który prowadzi grzbietem połoniny. Po kilku podejściach i zejściach wśród krzewów i traw, osiągamy najwyższy punkt Połoniny Wetlińskiej - Osadzki Wierch.
Szlak od schroniska prowadzi wygodną ścieżką wśród traw. Początkowo nieco tracimy wysokość, potem pokonujemy odcinek po płaskim i na koniec krótkie podejście na szczyt. Bardziej zagorzałym piechurom polecam podążanie dalej szlakiem czerwonym i przejście całej Połoniny Wetlińskiej. Wędrówka grzbietem z pewnością będzie obfitować w widoki.
Szlak czerwony jest szybką opcją dostania się na Połoninę Wetlińską, przy jednoczesnych walorach widokowych. Ścieżka szybko pnie się w górę praktycznie otwartym terenem, na chwilę znika w lesie, by powoli wprowadzać nas na grzbiet połoniny. Z okolic Chatki Puchatka możemy podziwiać cudowne wschody i zachody słońca oraz bogatą panoramę.
Połonina Wetlińska (Chatka Puchatka) -> 1231m n.p.m. (szlak żółty z Przełęczy Wyżniej - 1h)
Najkrótszy z dostępnych szlaków na Połoninę Wetlińską, co czyni go też najchętniej wybieranym i uczęszczanym. Do pokonania mamy zaledwie 350 metrów przewyższenia, więc jest to nie tylko szybka, ale również najłagodniejsza opcja. Szlak w połowie prowadzi odkrytym terenem, a w połowie lasem. Do polecenia na szybki spacer do kultowego schroniska.
Szlak czarny rozpoczyna się na końcu Wetliny przy polu namiotowym. Ścieżka początkowo prowadzi przez łąki, następnie lasem, a po 45 minutach dochodzimy do rozstaju ze szlakiem żółtym i nim kontynuujemy wędrówkę. Droga znacznie się wyostrza, ale ponieważ jest krótka nie odczujemy aż tak zmęczenia. Chatka Puchatka jest kultowym bieszczadzkim schroniskiem, chętnie odwiedzanym przez turystów.
Szlak żółty z centrum Wetliny prowadzi nas lasem umiarkowanie w górę. Ostatni odcinek na Przełęcz Orłowicza wiedzie odkrytym terenem, po czym skręcamy w lewo na szlak czerwony i odcinkiem grzbietowym docieramy na szczyt. Na wierzchołku stoi krzyż, a panorama roztacza się na całą Połoninę Wetlińską oraz okoliczne miejscowości.
Z przełęczy ruszamy wąską ścieżką przez polany, a podejście od początku jest intensywne. Wchodzimy w piętro lasu i po stopniach zdobywamy wysokość, a ostatni odcinek trawersuje odsłoniętym terenem aż na Połoninę Caryńską. By zdobyć jej najwyższy punkt, skręcamy w lewo i po 15 minutach wędrówki grzbietem docieramy na wierzchołek. Panorama ciągnie się od Połoniny Wetlińskiej, przez całą Caryńską aż po pasmo Tarnicy.
Szlak czerwony rozpoczyna się w centrum Ustrzyk i po krótkim odcinku przez łąki, wchodzimy w las. Szeroka ścieżka umiarkowanie pnie się w górę, pod koniec nieco ostrzej. Ostatni etap prowadzi odkrytym terenem, którym osiągamy początkowy punkt Połoniny Caryńskiej. Polecam ją odwiedzić zwłaszcza jesienią, kiedy traworośla przybierają złoto-brązowy kolor.
Szlak zielony prowadzi szeroką drogą do Bacówki pod Małą Rawką. Następnie wchodzimy do lasu i dość intensywnie zdobywamy wysokość. Z czasem szlak się odsłania, pojawiają się okazałe widoki, po czym osiągamy szczyt Małej Rawki. Wędrówkę możemy kontynuować szlakiem żółtym na wyższą - Wielką Rawkę, z której panorama rozciąga się na Polskę, Słowację i Ukrainę.
Wędrówkę możemy rozpocząć na parkingu w centrum Ustrzyk Górnych lub nieco dalej, na parkingu przy wejściu na leśną ścieżkę. Szlak niebieski początkowo prowadzi lasem po równym terenie, lecz w miarę pokonywania kolejnych odległości ścieżka zaczyna piąć się w górę i ostre podejście w zasadzie towarzyszy nam aż na szczyt. Dopiero na końcówce pojawiają się widoki i po chwili stajemy na szczycie Wielkiej Rawki. Wierzchołek jest odsłonięty i oferuje panoramę na Polskę, Ukrainę i Słowację, a nieopodal szczytu znajduje się betonowy słup, będący punktem geodezyjnym.
Krzemieniec, znany również pod nazwą Kremenaros warty jest uwagi, ze względu na swoje położenie - na granicy Polski, Słowacji i Ukrainy. Jest jednym z sześciu polskich trójstyków. Szlak z Wielkiej Rawki w połowie przebiega znacznie w dół, by potem ponownie piąć się w górę. Idziemy głównie odkrytym terenem, w większości wzdłuż granicy polsko-ukraińskiej.
Ścieżka historyczno-przyrodnicza zaczyna się na parkingu w Bukowcu i aż do Beniowej prowadzi szeroką drogą. Dalej idziemy ścieżką przez łąki, by ponownie wejść na żwirową szosę. Do Grobowca Hrabiny podążamy naprzemiennie lasem i polanami. Stamtąd czeka nas niewielki odcinek pod górę na wzgórze Wierszyk, z którego możemy podziwiać panoramę na ukraińską wieś Sianki. Do końca ścieżki pozostaje 15 minut, gdzie znajduje się umowne źródło Sanu i granica państwa z obeliskiem postawionym przez Ukraińców. Całość jest wspaniałą podróżą do przeszłości w najodleglejszy zakątek Bieszczadów.
Pod torfowiska jesteśmy w stanie dojechać samochodem. W Tarnawie dostępne są dwa torfowiska - na prawo od parkingu mniejsze, które zwiedzamy po drewnianych pomostach, natomiast większe usytuowane jest 300m na lewo za rzędem drzew. Są to urokliwe miejsca, gdzie możemy doświadczyć kontaktu z naturą oraz zaznać ciszy i spokoju. Całość zajmie około 45 minut.
Hon/Bacówka pod Honem -> 820m n.p.m. (szlak czerwony z Cisnej - 30min)
Szlak rozpoczyna się w centrum Cisnej i prowadzi drogą jezdną prawie pod samo schronisko. Ostatni odcinek do bacówki pokonujemy szeroką leśną ścieżką, natomiast by zdobyć szczyt Hon kierujemy się dalej wąską ścieżką przez las. Na początek czeka nas ostre podejście, a po 5 minutach docieramy na wierzchołek, który jest kompletnie niewidokowy.
Szlak rozpoczyna się w centrum Cisnej i prowadzi drogą jezdną prawie pod samo schronisko. Ostatni odcinek do bacówki pokonujemy szeroką leśną ścieżką, natomiast by zdobyć szczyt Hon kierujemy się dalej wąską ścieżką przez las. Na początek czeka nas ostre podejście, a po 5 minutach docieramy na wierzchołek, który jest kompletnie niewidokowy.
Do schroniska o unikalnej nazwie możemy dotrzeć szlakiem niebieskim, który prowadzi szeroką drogą szutrową aż do nieistniejącej już wsi Łupków. Po 30 minutach spaceru przy pięknych krajobrazach docieramy do rozstaju, na którym skręcamy w lewo. Stamtąd czeka nas zaledwie 10 minut na koniec świata. Schronisko położone na polanie ciekawi swą oryginalnością, warto zaglądnąć, gdy jest się w pobliżu.
Szlak niebieski startuje w centrum wsi Nowy Łupków i niemal natychmiast wprowadza nas do lasu. Podążamy wąską ścieżką wśród drzew i krzewów, nieco podmokłym terenem. Po około 45 minutach wychodzimy na widokową polanę górującą nad okolicą, natomiast oznaczenia są bardzo słabe i trzeba trzymać się drogi konnej. Następnie trasa jest pełna błota i kompletnie niewidokowa, co powoduje spadek morali, a monotonia szlaku ciągnie się w nieskończoność. Przełęcz położona jest na otwartym terenie, a dokładnie pod nią przebiega tunel kolejowy z 1874r.. Jest to także miejsce oddzielające Bieszczady od Beskidu Niskiego.
Szlak czarny z Łupkowa to najszybsza opcja dostania się na Przełęcz Łupkowską pod warunkiem, że za stacją kolejową z niego zboczymy i pójdziemy wzdłuż torów. Zaoszczędza to sporo czasu i kluczenia po lesie na poczet oglądnięcia sławnego tunelu oraz podejścia na przełęcz, która oddziela Beskid Niski od Bieszczadów.
* źródłem podania czasów przejścia jest mapa
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz