Pieninský Národný Park - Leśnica, Plašná, Sedlo Cerla, Przełom Dunajca

Słowackie Pieniny już na pierwszy rzut oka wydają się kameralne. W sieci nie znajdziecie dużo informacji na ich temat i pomimo że są w zasięgu ręki, to mało kto zapuszcza się w tamte rejony. Więcej zachęcać mnie nie trzeba 😀
Wbrew pozorom udajemy się samochodem do Szczawnicy, czyli polskiego miasteczka u stóp Pienin, o którym każdy na pewno słyszał. O 7:15 świeci ono jednak pustkami, a nas czeka rozczarowanie, gdyż jedyny parking przy szlaku jest płatny za godzinę. Całkiem przyjazne rozwiązanie, kiedy przejeżdża się na 3 godziny i płaci niecałą dychę, ale kiedy planuje się górską wędrówkę na co najmniej 9h to trochę boli… Nie mamy jednak wyjścia, więc stajemy na pięknym, dwupoziomowym parkingu i ruszamy w drogę.
Najpierw czeka nas chłodne zderzenie z rzeczywistością - pomimo ciepłych promieni słońca i bezchmurnego nieba, temperatura powietrza wynosi zaledwie 7°C. Tak więc pierwsze metry trasy pokonujemy na trzęsących się kolanach, a chłód Dunajca zdaje się przeszywać aż do szpiku kości. Próbuję jednak w tym poranku dostrzec zalety – jesteśmy zupełnie sami na głównym deptaku przy Dunajcu, gdzie w ciągu dnia przewijają się setki turystów. Teraz możemy usłyszeć szum wody, szelest liści, a wiatr pomimo że powoduje ciarki na ciele, to jego przyjemny świst pozwala wsłuchać się w ciszę. Mijamy pustą Przystań Flisacką i wchodzimy na Drogę Pienińską, która jest czerwonym szlakiem prowadzącym wzdłuż Dunajca. 

Dunajec o poranku

Przystań

Pusta Droga Pienińska

Jak wspomniałam znajdujemy się obecnie na szlaku czerwonym, z którym jednak za moment się rozstaniemy. Tę przyjemną 9-kilometrową drogę mamy bowiem zaplanowaną na powrót, tak aby na koniec wędrować po równym terenie. Teraz natomiast skręcamy w lewo ku schronisku Orlica i obieramy szlak niebieski prowadzący na Szafranówkę, na którą jednak wcale nie dotrzemy 😉 Zatrzymujemy się na moment przy schronisku, któremu o poranku nie brakuje uroku, zażywamy ciszy, po czym pospiesznie ruszamy w górę, by wreszcie rozgrzać skostniałe ciała… 

Schronisko Orlica

Obecnie podążamy wąską ścieżką przez las, która bez ceregieli pnie się w górę. Idziemy zgodnie z niebieskimi znakami, a naszym pierwszym celem jest Przełęcz pod Szafranówką, bo jak wspomniałam na szczyt dziś nie dotrzemy. Nasza trasa bowiem od przełęczy przewiduje ucieczkę za granicę i eksplorację słowackich szlaków. Od schroniska na siodło czeka nas 30 minut, które jest bardzo intensywne. Po leśnym odcinku wychodzimy na otwarty teren, co nie tylko skutkuje dostępnością promieni słonecznych, ale również widokiem bezchmurnego nieba kontrastującego z soczystą zielenią krajobrazu. Meldujemy się na przełęczy o 8:00 i już mi się ten dzień podoba 😄

Soczyście

Pierwsze widoki

Przełęcz pod Szafranówką

Po chwili oddechu na przełęczy, ruszamy dalej i dla odmiany zaczynamy schodzić w dół. Dzisiejsza trasa przewiduje eksplorację różnorodnych terenów, od dolin przez góry aż po rzeki, a żeby to wszystko zobaczyć czeka nas intensywny trening interwałowy. Wracając do sedna wędrówki – od przełęczy schodzimy żółtym szlakiem w kierunku słowackiej wsi Leśnica, z której potem ponownie będziemy piąć się w górę. Idziemy pośród drzew i polan, a zimna trawa pokryta poranną rosą delikatnie smyra kostki. Jest przyjemnie, a zachwyt pogłębia się jeszcze bardziej, kiedy docieramy do pierwszej konkretnej widokówki. Charakterystyczne skalne, pienińskie ściany porośnięte obficie roślinnością, zuchwale uśmiechają się do nas i przyciągają wzrok niczym magnes. Jest wow 😍

Smakowita widokówka

Trzy Korony i Sokolica w pakiecie

Szeroka, wygodna ścieżka wciąż sprowadza nas w dół w otoczeniu soczystych zielonych krajobrazów. Na szlaku oczywiście próżno szukać turystów, podczas gdy po drugiej stronie Dunajca zapewne powoli zaczyna robić się tłoczno. Wiadomo, na pierwszej wizycie w Pieninach każdy pędzi na Sokolicę i Trzy Korony, jako dwa najbardziej rozpoznawalne szczyty, a dopiero potem człowiek szuka cichych i spokojnych alternatyw. Także ja cieszę się dziś ciszą i spokojem, ale klasyki również były zaliczone w pierwszej kolejności. Odcinek do Leśnicy przewidziany był zaledwie na 30 minut, więc nieuchronnie zbliżamy się do jego końca. Po upływie wspomnianego czasu dostrzegamy w dole drogę asfaltową, a po lewej pojawia się kolejny kadr niczym z pocztówki. Ojojoj dzisiaj to jest na bogato 😃

Pierwszy leśnicki kadr

Aktualnie czeka nas 20 minutowy spacer asfaltem przez wieś, nim dotrzemy do rozstaju szlaków i ponownie uciekniemy w las i góry. Na początku Leśnica wydaje się niczym nie wyróżniającym miasteczkiem, ale z każdym krokiem w głąb pochłania nas bardziej. Wąska uliczka klucząca między domami, cisza przeplatana wiatrem, klimatyczne chałupy, wszystko to tworzy niesamowitą atmosferę i roztacza jakąś magiczną aurę. Coś jest w tym miejscu, że chce się tu być… 

Szkoła w Leśnicy

Klimatyczna uliczka

Kościół

Czas się zatrzymał

Niebawem znajdujemy się na krzyżówce szlaków w centrum Leśnicy, skąd rozpoczniemy podejście na szczyt Płasna, który podobno nie jest szczególnie widokowy, ale będzie jedynym dziś zdobytym szczytem. W tym celu obieramy szlak zielony, którym czeka nas około 1h 10minut marszu. Jak na dość wczesną porę dnia jest zdecydowanie zbyt ciepło, a bezchmurne niebo nie przewiduje ani chwili ukojenia. Spokojnie stawiamy kroki na suchej, ubitej nawierzchni, przy tym nigdzie się nie spiesząc i przy okazji podziwiając widoki, które serwuje nam ścieżka pnąca się w górę. Po naszej lewej wyłania się pasmo Małych Pienin wraz ze swoimi charakterystycznymi wierzchołkami – Wysokim Wierchem i Wysoką. 

Szlak zielony

Małe Pieniny i Leśnica w dole

Soczysta łąka przy szlaku

A na łące hasa sarna

Sielankowe kadry

Soczyście

Wysoki Wierch i Wysoka

Po tych wszystkich sielankowych widokach szlak chowa się w lesie i prowadzi intensywnie w górę. Całe szczęście, że podążamy cieniem pod osłoną drzew, bo ciepło i wysiłek w pakiecie byłyby nie do zniesienia. Staram się normować oddech i delikatnie zasysać powietrze, ale podejście daje nieźle popalić. Po upływie niespełna godziny i pokonaniu tego drastycznego odcinka, znajdujemy się na Przełęczy pod Płasną, gdzie zamierzamy zrobić postój na śniadanie. Na niepozornym siodełku między drzewami schowana jest altanka, gdzie możemy urządzić sobie wygodną posiadówę z widokiem na Pieniny oraz Beskid Sądecki. 

Beskid Sądecki – po prawej Przehyba

Pod Plasnou

Po około 30 minutach wracamy na szlak, by w końcu ujarzmić jakiś szczyt – w naszym przypadku Płasną. Na wierzchołek docieramy dość szybko, bo po kwadransie i prawie byśmy go minęli gdyby nie kolejna altanka, która przyciągnęła nasz wzrok, a tuż za nią widok na majestatyczne Tatry. Szczyt nie jest szczególnie widokowy, natomiast nie brakuje mu uroku i magicznego, zielonego otoczenia. 

Uwagę przyciągnęła altanka

Potem były Tatry

A tak klimatycznie wygląda kopuła szczytowa 💚

Mijamy szczyt bez dłuższego przystanku, po czym kierujemy się do gwoździa programu, czyli Przełęczy pod Klasztorną Górą. Czeka nas tam 45-minutowa wędrówka naprzemiennie lasem i odkrytym terenem, do tego głównie w dół. Sedlo Cerla, bo taka jest jej słowacka nazwa, znalazła się w TOP 10 najlepszych miejsc w Pieninach by Karol Nienartowicz, a że to mój ulubiony górski fotograf, to musiałam tam zaglądnąć koniecznie. Po 40 minutach nieprzerwanego marszu, nagle z głębi ciemnego lasu wyłaniamy się na powierzchnię i najpierw dostajemy strzała od Trzech Koron, które prężą się na wprost nas. Po kilku krokach dostajemy kolejnego strzała, bo po naszej lewej rozciąga się ogromna zielona polana z jeszcze ogromniejszym widokiem na Tatry od Wysokich po Zachodnie. Takie widoki podawane dożylnie, to ja uwielbiam 😍 Nie pozostaje nam nic innego, jak udać się na tę słoneczną polankę i oddać się błogiemu lenistwu na dłuuuuuższą chwilę. 

Pierwszy strzał - Trzy Korony

Taki widok na drugi strzał 😍

W całej okazałości

Trzy Korony z bliska

Sedlo Cerla

W kierunku Przełęczy Limierz (Sedlo Targov)

O godzinie 13:00 szykujemy się do zejścia, a tabliczki zapowiadają zaledwie 30 minut marszu. Idziemy zgodnie z czerwono-niebieskimi znakami, które mają za zadanie nas doprowadzić do granicy polsko-słowackiej w mieścince Czerwony Klasztor, w której ów słynny klasztor się znajduje. To jedna z najsłynniejszych budowli sakralnych w Pieninach, a nazwę swą wzięła od nieotynkowanych ścian z czerwonej cegły. Oczywiście tak wyglądało to podczas jego budowy, bo dziś z czerwoności została dachówka. Tak jak zapowiadały znaki, po 30 minutach znajdujemy się obok klasztoru i po raz kolejny powala nas na kolana widok Trzech Koron. Podążamy wąską uliczką wzdłuż murów, ładując przy tym akumulatory i chętnie byśmy pozwiedzali klasztor również od środka, ale niestety dziś nie mamy na to czasu. Gdyby jednak ktoś chciał skorzystać z takiej sposobności, to wstęp kosztuje zaledwie 3€ od osoby dorosłej. 

Krasne Trzy Korony

Wzdłuż klasztornych murów

Wokół Czerwonego Klasztoru roi się od rowerzystów, ponieważ tutaj ma swój początek lub koniec Droga Pienińska, która jest trasą pieszo-rowerową, ale liczy sobie około 9km, więc jak nietrudno zgadnąć, większość turystów wybiera rower. My dzisiaj pokonamy ją pieszo, jednak również ciekawą opcją powrotu jest spływ Dunajcem. Wariantów jest więc sporo, ale najbardziej szczegółowym wydają się być własne nogi. Nie wracamy póki co do Polski, ponieważ szlak czerwony prowadzi prawym brzegiem Dunajca, który znajduje się po słowackiej stronie, więc tak naprawdę czeka nas długi powrót do kraju 😉

Początek Pienińskiej Drogi

Widok z parku na Trzy Korony

Jak wspominałam Droga Pienińska prowadzi tuż przy linii brzegowej Dunajca i jest dość szeroką, wygodną szosą. Na początek idziemy zacienionym terenem, a od potoku oddziela nas niewielkie pasmo drzew. Co jednak najważniejsze, gdzieniegdzie między drzewami można się prześlizgnąć i podejść do brzegu, gdzie czekają smakowite widoki. Pionowe skalne ściany porośnięte roślinnością, kontrastujące z błękitem nieba i rzeki, wyglądają oszałamiająco zwłaszcza przy tak słonecznej pogodzie.

O tym mówię… 😀

Podążamy zgodnie z nurtem rzeki, czyli cały czas delikatnie w dół, chociaż nachylenie terenu jest praktycznie nieodczuwalne. Turystów na trasie jest naprawdę sporo i głównie są to rowerzyści. Wędrówka pod osłoną drzew jest przyjemna, nie patrzymy na kilometry, nie patrzymy na zegarek, idziemy spokojnie, krok za krokiem, z licznymi postojami. Piękne otoczenie, kojący szum rzeki i góry na wyciągnięcie ręki. Czego chcieć więcej… 

W oddali najwęższe miejsce na Przełomie – Zbójnicki Skok

Trzy Korony wciąż widoczne

Niebawem szlak przybliża się do brzegu, a my podążamy odkrytym terenem, gdzie dopiero odczuwamy jak jest gorąco. Cześć ludzi spaceruje, wciąż kręci sporo rowerów, niektórzy wylegują się nad rzeką, a niektórzy beztrosko płyną. My natomiast dalej podążamy wzdłuż zakoli Dunajca, bacznie obserwując całe otocznie, gdyż niebawem będziemy mijać słynną Sokolicę z jeszcze słynniejszą sosną. Po drodze robimy sobie krótkie postoje, ponieważ kilometry dają się we znaki, a mnie w dodatku zaczęła pobolewać stopa, czyli odezwała się niewielka kontuzja sprzed tygodnia. Staram się nie myśleć o bólu i powoli podążać do celu. 

Szlak blisko linii brzegowej

Pienińskie Turnie

Sokolica

Niebawem przed nami wyłania się ostatnie zakole Dunajca, ale za to z najciekawszą panoramą. Znajdujemy się bowiem przy ujściu Leśnickiego Potoku pod pionowymi ścianami Samajednej i Wylizanej Skały, a widok jest jednym z lepszych na całym Przełomie Dunajca i choć rzeka już nie jest taka wartka jak dotychczas, to otoczenie wygląda przepięknie. Tutaj kończy się szutrowa droga i odtąd będziemy podążać asfaltem aż do samochodu. Niebawem przekraczamy także granicę i na dobre wracamy do Polski, a nasza trasa kończy się na 27 kilometrze. 

Wylizana i Samajedna

Przy ujściu Leśnickiego Potoku

Ściany Wylizanej

Może i jesteśmy zmęczeni słońcem oraz dystansem, ale za to naładowani pozytywną energią. Dzisiejsza trasa w zasadzie miała wszystko, czego potrzebowałam – ciszę, pustkę, sielankę, klimat, widoki, podejścia i mogłabym tak długo wymieniać, jednak w górach szukam czegoś więcej. Wiecie, takiej iskry, dzięki której jedne miejsca są bliższe mej duszy, a inne wcale. Dzisiaj zdecydowanie była iskra i trasa przez słowackie Pieniny okazała się wyborna. Warto więc wybrać się na teren tego najmniejszego słowackiego pasma, bo choć drobne to serce ma wielkie 💗

A.N.

03.06.2017