Skalne miasta – Adršpach i Teplické Skály

Skuszona wieloma zdjęciami i artykułami, postanawiam udać się do czeskich skalnych miast, słynących z oryginalnych formacji i unikalnego krajobrazu. Pierwsze pod lupę biorę Adršpach, gdzie duży, płatny parking znajduje się tuż obok wejścia do Skalnego Miasta. Aktualny koszt wstępu do rezerwatu najlepiej sprawdzić bezpośrednio na stronie, gdzie również można od razu zakupić bilety online. Adršpach to największe skalne miasto w Czechach o unikalnej przyrodzie, a spacer pośród tysiąca skalnych wież przenosi w zupełnie inny świat. Tak rezerwat zachęca do odwiedzin na stronie - z przyjemnością sprawdzę, jak wygląda to miejsce w rzeczywistości.

Adršpach

Bebok strzeże wejścia 😈

Po przekroczeniu bramek rezerwatu pierwsze wyłania się jezioro Piaskarnia. Akwen zachwyca swoim kolorem, a mur ze skalnych ścian tworzy wokół niesamowity, wręcz surrealistyczny klimat. Mój plan zwiedzania zakłada okrążenie jeziora szlakiem niebieskim, a następnie zieloną pętlę przez Skalne Miasto. Naokoło jeziora został poprowadzony ciąg drabinek oraz zabezpieczeń, tak by zachować bezpieczeństwo podczas spaceru. Na trasie usytuowanych jest kilka ciekawych widokówek, a ścieżka prowadząca lasem też jest niesamowicie klimatyczna. 

Piskovna

Niesamowita barwa wody

Szlak niebieski

Ścieżka przez las

Widokówka na akwen

Piaskowce

Dalej również ciekawie

Ławeczka z widokiem

Po okrążeniu jeziora obieram znaki zielone, a duża pętla o długości 3,5 km będzie prowadzić pośród różnorodnych formacji skalnych. Na jej przejście informator przewiduje aż 3 godziny, ale spacerowym tempem z setką zdjęć zajmie najwyżej 90 minut. Formy skalne mają ciekawe, niekiedy śmieszne nazwy, a wszystkie rzekomo pochodzą od podobieństwa do konkretnych kształtów. I o ile kochankowie, ząb czy starosta mają swoją zasadność, to tak dzbana, słoni czy rękawicy się nie dopatrzyłam 😉 Ale nie to w spacerze po skalnym mieście jest najważniejsze. Przechadzając się ścieżkami na przemian z wąskimi korytarzami, wkraczamy w świat pełen magii i choć czasami jest naprawdę tłoczno, to znikając za chłodnym zakrętem pośród skał obrośniętych mchem, można poczuć się zupełnie samotnie.
Odkrycie miasta skalnego nie było znowu takie oczywiste. Okoliczni mieszkańcy co prawda od pokoleń szukali tam schronienia w przypadku zagrożeń, ale dopiero po pożarze w 1824 roku skalne labirynty stały się bardziej dostępne i zaczęto je eksplorować. Spaceruję pośród korytarzy powoli, z lekkim dystansem i choć nie porywają mnie od razu, to z każdym krokiem wciągają głębiej w swoje zakamarki. Jednym z ciekawszych punktów na trasie jest charakterystyczna Brama Gotycka, prezentowana na niemal wszystkich zdjęciach. Sama brama jest całkiem ładna, ale mnie wprowadza jakby do innego świata. Od tego momentu daje się porwać temu miejscu mocniej, a dotyk chłodnej skały niejako łączy mnie z tym przedziwnym krajobrazem.

Głowa cukru

Brama Gotycka

Come into this world ❤

Kraina mchów

Ciekawy okaz 😉

Że niby ja nie przesunę… ?!

Dotyk skały

Daję się wciągnąć do tego świata

Po około 30 minutach docieram do rozstaju szlaków i kontynuuję wędrówkę zieloną pętlą, gdzie czekają kolejne atrakcje. Odcinek jest równie ciekawy i chyba nieco mniej uczęszczany, ponieważ sporo wędrowców poszło na wprost żółtym szlakiem ku dwóm wodospadom. Tam udam się nieco później i najpierw dokończę zwiedzanie Adrszpaskich Skał. Ten odcinek jest bardziej wymagający kondycyjnie, ponieważ co chwilę trzeba wspinać się po schodach, by po chwili tracić ponownie wysokość. Warto jednak podjąć ten wysiłek dla ujrzenia Kochanków, zobaczenia Wielkiej Panoramy, czy wejścia do Mysiej Dziury, która ma zaledwie 50cm szerokości 🐭 Po pokonaniu najciaśniejszej ściany, ścieżka z każdą minutą się poszerza i tak po około godzinie kończę zieloną trasę.

Odcinek mniej uczęszczany

Labirynt

W górę

Kochankowie

Wielka Panorama

Starosta

Mysia Dziura

Koniec zielonej trasy

Aktualnie mój plan zakłada spacer żółtym szlakiem do Teplickich Skał, ale by tam się udać muszę ponownie przejść jeden z odcinków w Adršpach. Po kilkunastu minutach znajduję się przy Małym Wodospadzie, czyli początku żółtego szlaku. Kolejno czeka mnie Mała Panorama i Wielki Wodospad, skrywający tajemnicę, którą do dziś próbuję rozwikłać. Stało się bowiem tak, że pod wodospad przyszła grupa słowackich dzieciaków i pani przewodnik powiedziała, że kiedy w podzięce zaczną głośno krzyczeć, to duch będzie łaskawy i pokaże im prawdziwy wodospad. I co się stało…? Kaskada była tak ogromna, że wręcz nas ochlapała, po czym umilkła wraz z krzykiem. No wryło mnie w ziemię 😏 Ktoś z Was sprawdzał na miejscu albo zna tę legendę? Kolejną atrakcją na szlaku jest rejs tratwą po jeziorze, jednak ten punkt sobie odpuszczam i Wilczym Wąwozem zmierzam wprost do Teplickich Skał. 

Mały Wodospad

Wielki wodospad z małą kaskadą

Jeziorko po którym odbywają się rejsy

Obecnie czeka mnie pokonanie ścieżki dość mocno pnącej się w górę i kluczącej między skałami, by potem maszerować zwykłą drogą przez las. Przyznam, że ten 6-kilometrowy odcinek jest nieco nużący i choć okolica jest naprawdę ładna i klimatyczna, to tutaj jednak byłam żądna bardziej spektakularnych atrakcji. Te pojawiają się dopiero po upływie 1,5 godziny.

Na początku zapowiada się interesująco

Mostek na jeziorze

Magiczny krajobraz

Uroczy las

Kiedy wreszcie docieram do Teplickiego Miasta od razu nabieram ochoty do dalszej eksploracji. Zwiedzanie odbywa się na bilecie zakupionym w Adršpach i nie ma konieczności uiszczać dodatkowej opłaty, ani nawet okazywać biletu, ponieważ znajdujemy się już za kasami. Zmieniam znaki na niebieskie, a na początek czeka mnie ciekawy punkt widokowy - Střmeň, na który prowadzi aż 300 schodów. Co prawda kolejka też jest pokaźna, ale mam przeczucie, że gra jest warta świeczki, więc grzecznie czekam na swoją kolej. To był bardzo dobry wybór, ponieważ ostatnia drabinka, na którą każdy wchodzi na własną odpowiedzialność, wyprowadza na świetny punkt widokowy na okolicę. 

Kierunek zwiedzania

Zator na Střmeň

Ostatnia drabinka

Na szczycie

Panorama ze szczytu

Niebawem wracam na szlak i maszeruję szeroką ścieżką wśród kolejnych formacji o różnorakich nazwach. Ruch jest tutaj nieco mniejszy niż w Adršpach, choć nie wiem, czy za sprawą mniejszej popularności, czy przypadku. Idę wolnym krokiem, by nie pominąć żadnego ciekawego punktu i wkrótce docieram do Teplickiej Bramy. Wkraczam w tajemniczy świat miasta Teplické Skály.

Gąsienica

Ścieżka

Brama do Teplic

Rozstaj szlaków

Niestety dziś mam małego pecha. Okazuje się bowiem, że trasa okrężna jest zamknięta na odcinku około kilometra ze względu na okres lęgowy sokoła wędrownego, a ponieważ jest to ptak niezwykle płochliwy, zakazu wstępu strzegą strażnicy. Kiedy pętla okazuje się nie do pokonania, skręcam w prawo i wybieram jeden z odcinków. Wchodzę w skalny labirynt zwany Sybirem, co ma dokładne odzwierciedlenie w temperaturze. W mgnieniu oka zakładam kurtkę, a z ust leci mi para. Klimat robi się mroczny i tajemniczy, a wąskie przesmyki między skałami dodają ścieżce charakteru. Dla mnie osobiście to najlepszy odcinek dzisiejszego dnia! 

Wchodzę w Sybir, robi się zimno

Jedyne miejsce gdzie w maju zalega śnieg

Tajemniczo

Mrozi

Dalej nieco cieplej

Druga brama i zarazem koniec zwiedzania

Po 40 minutach znajduję się ponownie na rozstaju i po chwili namysłu postanawiam już nie iść drugą ślepą drogą, a kierować się do wyjścia Teplickich Skał. Szlak niebieski prowadzi na parking, z którego muszę ponownie dostać się do Adršpach. Niestety tabliczki niewyraźnie pokazują kierunek, a pech chce, że obieram niewłaściwy, przez co docieram do centrum Teplic nad Metuji i nadrabiam aż 4 kilometry drogi. I byłabym pewnie wściekła tym faktem, gdyby nie to, że dzięki pomyłce trafiam na malownicze, sielankowe łąki. Jest ślicznie. 

Tak prowadzi Google Maps

Wow 💚💛💚

Finalnie po dwóch godzinach i 6 kilometrach w upale docieram do samochodu. Choć droga powrotna dała nieco w kość, to cała wędrówka zdecydowanie na plus. Oczywiście były momenty, które podobały mi się bardziej, inne zaś mniej, jednak Skalne Miasta po prostu trzeba odwiedzić. Tym razem wybrałam rejon najbardziej popularny, ale dla chętnych zgłębienia tematu polecam również Broumowskie Ściany, czy nasze rodzime Góry Stołowe, które mają masę tajemniczych zakątków. Czasami nie mogę uwierzyć, jaka natura jest niesamowita. Góry Stołowe na pewno są pełne magii ❤

A.N.

02.05.2018