Chodź... pokażę Ci jedno takie miejsce – Bystra, Pyšné Sedlo i okolice

Słowackie Tatry Zachodnie przyciągają mnie niczym magnes. Na grupach nie przewijają się zdjęcia z tamtych okolic, na forach nie ma opisów. Lubię zamieniać się w małego odkrywcę i podążać w nieznane. Lubię kiedy jest daleko, bo to co jednych odstrasza, innych motywuje. Czuję, że to będzie dobra okolica dla mnie.
Tym razem wymyśliło mi się zdobycie najwyższego szczytu Tatr Zachodnich – Bystrej oraz nieopodal leżącego Pyšnégo Sedla, z którym mam niewyrównane rachunki... Pętlę zaplanowałam z miejscowości Podbanské, gdzie zostawiam samochód na dużym bezpłatnym parkingu. Przez pierwszą godzinę będę wędrować szlakiem czerwonym, czyli Tatrzańską Magistralą, która doprowadzi mnie do szlaku właściwego na Bystrą. Muszę przyznać, że ten pierwszy niepozorny etap jest bardzo przyjemny. Niemal natychmiast wchłania mnie ścieżka pośród traw, wciąż wilgotnych od porannej rosy. Dzień cudownie budzi się do życia i choć poranek należy do rześkich, to czuję już lekki powiew ciepła. 

Podbanské

Wschód słońca nad Krywaniem

Poranne krajobrazy

Szlak miejscami znika w lesie z bardzo przyjemnym, miękkim podłożem, by po chwili ponownie wyprowadzić mnie na słoneczną polanę. Wśród roślinności widzę biegnącą sarnę, wiatr delikatnie wprawia źdźbła w ruch, a rosę stopniowo zastępuje szelest wyschniętej trawy. Dodatkowo ścieżka prowadzi terenem, z którego mogę obserwować pierwsze kopy Tatr Zachodnich, mieniące się w rudych odcieniach, a poranne słońce sprzyja ociepleniu krajobrazu. Na duszy też robi się cieplej. 

Ścieżka wśród traw

Pierwsze widoki na Tatry Zachodnie

Po  godzinie docieram do wlotu Bystrej Doliny i tym samym rozpoczynam podejście na pierwszy szczyt – Bystrą, ale spokojnie, czeka mnie nań 3h 45 minut. Szlak żółty najpierw prowadzi lasem umiarkowanie w górę, by niebawem ponownie biec odkrytym terenem. Podążam, coraz głębiej wkraczając w dolinę, którą jeszcze niedawno obserwowałam z oddali. Po kolejnym kwadransie na dobre znikam w lesie, a ten należy do grupy tych magicznych. Rzadko bowiem się spotyka drzewostan tak intensywnie zielony jak tutaj, o barwie tak głębokiej, że nie sposób oderwać wzroku. Po bokach ścieżki obserwuję powalone drzewa porośnięte mchem, a niska trawa wydaje się być surrealistycznym dywanem. Niesamowite wrażenie, ten las jakby wciąga mnie do środka, a ja odruchowo po cichu stawiam kroki, by nie zburzyć niczego w tym mikroświecie. 

Początkowo odkrytym terenem w głąb doliny

Magiczny las

Mchy

Potok Bystra

Szlak biegnie wzdłuż potoku, a drzewa nie przepuszczające słońca na ścieżkę, hermetycznie zamykają chłód w swoich objęciach. Robię się powoli głodna, ale w tym zimnym otoczeniu nie mam zamiaru spożywać śniadania. Dzielnie podążam dalej, powoli opuszczając piętro lasu i wchodząc na łąki. Nie jest to niestety dobra wiadomość. Dolina Bystra jest szczelnie otoczona z prawej i lewej strony murem grzbietów Tatr Zachodnich, przez co rano nie dociera tu słońce. Jesień natomiast ma to do siebie, że poranne mgły pozostawiają po sobie ślad na roślinności w postaci rosy, a jak wąska ścieżka przebija się przez tę roślinność, to chcąc nie chcąc woda osiada na wędrowcach. Teraz więc wilgoć przenika na moje ubranie, w szczególności buty, a ja marzę o słońcu i jedzeniu, najlepiej w pakiecie. 

Szlak prowadzi łąkami...

Po upływie godziny szlak wyraźnie wspina się w górę, dzięki czemu spełnia się pierwszy warunek – słońce. Kiedy po chwili moim oczom ukazuje się altanka ustawiona dokładnie w kierunku światła, na twarzy pojawia się wielki uśmiech. Czas się ogrzać i najeść!
Po sowitej porcji energii słonecznej i spożywczej ruszam dalej. Odtąd szlak prowadzi nasłonecznionym terenem, wciąż wąską ścieżką i wciąż wzdłuż potoku Bystra. Dzisiaj w zasadzie wszystko jest bystre 😉 Teraz również nieustannie towarzyszą mi widoki, które z każdą minutą się przybliżają. Choć w tym momencie jeszcze nie rozpoznaję celu, to wzrok przyciągają rude kopy. Po ścieżce spokojnie można stwierdzić, że jest praktycznie nieuczęszczana, a fakt, iż nikogo dziś nie spotkałam, tylko to potwierdza. No a ja lubię takie szlaki, bardzo!

Coraz bliżej gór

Wzdłuż potoku

Most uszkodzony prawdopodobnie po ostatnich ulewach w Tatrach

Obecnie podążam wśród kosówki, bacznie się rozglądając, czy gdzieś coś się nie rusza, bo teren i cisza ewidentnie śmierdzi niedźwiedziem 😉 Czas mija nieubłaganie i niebawem wkraczam w górne piętro Bystrej Doliny, a w miejsce kosodrzewiny pojawiają się hale. Jest pięknie. Teren z trzech stron zamykają górskie grzbiety, a cisza przeplatana wiatrem tworzy magiczną atmosferę. Staję i rozglądam się wokoło. Głęboki wdech i wydech. Zamknięcie oczu i podniesienie powiek. Warto było cisnąć 3,5 godziny i pokonać 10 kilometrów, by dotrzeć w to miejsce. Mam je na wyłączność, jest jak azyl po długiej podróży. 

Wchodzę powoli do raju…

Cel na horyzoncie

Pośrednia Grań

Na wprost Mała Bystra

Widzę już doskonale wierzchołek Bystrej, ale to że go widzę, nie znaczy, że jest blisko. Znajduję się na wysokości około 1850m n.p.m., co oznacza, że przede mną jeszcze 400 metrów przewyższenia i to również doskonale widzę. Szlak niebawem skręca w prawo i nieuchronnie przybliża mnie do grzbietu ciągnącego się od Bystrej do Szerokiej. Rozpoczynam wędrówkę zakosami, dzięki nim jestem coraz wyżej, a skoro faktycznie wyżej, to i widoków więcej. Tak wraz z wysokością moim oczom ukazuje się kocioł z Bystrymi Stawami, schowany na końcu doliny oraz kolejne szczyty Tatr Zachodnich. 

Zakosy

Za plecami Skrajna Kopa

Za tą moreną są jeziorka

Coraz wyżej

Kiedy staję na grzbiecie Kobyłej, czyli grani odchodzącej południowym stokiem Bystrej, moim oczom ukazują się wierzchołki Tatr Wysokich. Na tej wysokości obserwuję kłębiące się chmury i pogarszającą pogodę, która rano była idealna. Takie uroki ciepłego września. Na szczyt Bystrej pozostało około 30 minut marszu, ale teraz to już przysłowiowa „ostatnia prostka”. Warto było podchodzić od tej strony, jest zjawiskowo. 

Widoczne z grzbietu Tatry Wysokie

Bystre Stawy oraz Zadnia Kopa

Ostatnia prostka na Bystrą

Na szczyt pozostało około 200 metrów przewyższenia, ale podejście jest umiarkowane i maszeruje się naprawdę przyjemnie. Najprzyjemniejsze jest jednak to, że jestem tu zupełnie sama, no może do momentu, aż na mojej drodze pojawia się stadko kamzików 😃 Zwierzątka skubią trawę, kątem oka zerkając na mnie, czy aby nie jestem za blisko. Im jestem wyżej, tym oczywiście odsłania się więcej grzbietów i grani, a krajobraz staje się wielopoziomowy. Lubię ten tatrzański stan, kiedy zza grani, wystaje kolejna grań, a zza niej jeszcze następna 😍

Tatrzańskie warstwy

Stawy

Kamzik 😃

Pyšné Sedlo i Veľká Kamenistá

Po łącznie 12 kilometrach i 4h 40 minutach ścisłego marszu, o godzinie 11:25 staję na najwyższym szczycie Tatr Zachodnich i mam go na wyłączność! Widoczność jest niesamowita, sięga od Barańca, przez Rohacze, Ornak, Czerwone Wierchy, aż po Tatry Wysokie z samiuśkim Krywaniem na końcu. Jest ciepło, przyjemnie, a długość trasy, wynagrodził nie tylko szczyt, ale i sam szlak. Wędrówka przez Bystrą Dolinę nie należy do krótkich, trasa jest długa, ale widoki są unikatowe, nieoblatane i zaskakujące. To jest takie miejsce, gdzie chce się wracać, gdzie chce się zostać na dłużej, ja bym z chęcią została… Wracając do samego wierzchołka Bystrej, jest on widokowy i pomimo bliskości granicy polskiej wcale nie oblegany. Panorama rozciąga się na cztery strony, na kopule sporo miejsca do odpoczynku, jedyne czego brakuje to tabliczki szczytowej. Całokształt bardzo na TAK! 

Bystra Dolina, Bystre Stawy, Niżna Bystra

Grań Małej Bystrej, na końcu Niżna Bystra

I plan - Grań Otargańców, II plan – grzbiet Małego Barańca i Barańca
III plan - grań od Banówki do Wołowca, w dole Raczkowa Dolina

Starorobociański Wierch, Błyszcz i grzbiet Ornaku

Pyszniańska Przełęcz, Kamienista, Smreczyński i Czerwone Wierchy

Szeroka

Na szczycie!

Na Bystrej oczywiście robię przerwę, a po 20 minutach spotykam trójkę Słowaków, którzy również zdobyli szczyt szlakiem od Bystrej Doliny. Moim kolejnym celem jest Błyszcz, leżący w zasadzie jakiś kilometr w linii prostej od Bystrej, jednak paradoksalnie, aby na niego legalnie dotrzeć, trzeba poświęcić aż 50 minut. Nie wiedzieć czemu, szlak niebieski najpierw schodzi do Bystrej Przełęczy, by potem czerwony wyprowadzał na Błyszcz. Na szczęście z Bystrej na Błyszcz prowadzi grzbietem wygodna, wyraźna ścieżka i podczas gdy szlak niebieski ucieka w lewo, ja cisnę całkiem na wprost i już po kilku minutach znajduję się na Błyszczu. Czemu szlak został tak dziwacznie poprowadzony? Chyba kogoś poniosło… 

Dokładnie widać przebieg niebieskiego szlaku (po lewej) i nielegalnej ścieżki na Błyszcz (po prawej)

Po 5 minutach już widać wierzchołek

Tamtędy przebiega kolejny odcinek trasy

Spektakl chmur na szczycie Błyszcza

Liliowe Turnie, Siwy Zwornik i Siwa Przełęcz

Znowu kamziki

Błyszcz jest szczytem granicznym leżącym na czerwonym szlaku, który na lewo prowadzi w kierunku Starorobociańskiego Wierchu, a w prawo na Pyszniańską Przełęcz. Szczególną uwagę należy zwrócić, w którą stronę chcemy iść, ponieważ łatwo coś pomieszać, a pisze o tym dlatego, że właśnie pomieszałam kierunki i zaczęłam schodzić nie tym zboczem, którym powinnam. Niemniej jednak trafiam w końcu na właściwy tor, kierując się na Pyšné Sedlo, a szlak prowadzi grzbietem granicznym, niesamowicie urokliwym, pustym i wygodnym. Do utraty mam około 400 metrów, ale ścieżka nie pozwala odczuć tej różnicy. Podłoże jest miękkie, a cel widoczny. 

W kierunku Pyšnégo Sedla

Klimatycznie 💛

Pyšné Sedlo i Veľká Kamenistá

Pyszniańska Przełęcz to jedno z najrzadziej odwiedzanych miejsc w Tatrach, ponieważ prowadzi nań poniekąd ślepa droga. Owszem można zboczyć na nią z Błyszcza, ale nie chcąc wracać Doliną Kamienistą na Słowację, trzeba potem ponownie wrócić na Błyszcz. Jedyna sensowna pętla to ta, którą obrałam, ale jest długa, cholernie długa, a odcinki przez doliny zdają trwać bez końca. Na przełęczy oczywiście nie zastaję nikogo poza samotną kozicą, mknącą przez olbrzymie hale, więc siadam na trawie i napawam się samotnością pośród ciszy. Tylko wiatr świszczy wokół, bo tylko on ma śmiałość odezwać się w tym miejscu. Uwielbiam takie tereny. Są wyjątkowe.

1792m n.p.m. – Pyšné Sedlo zdobyte!

Dotarłam

Po przyjemnych chwilach spędzonych na przełęczy czeka mnie zejście 10-kilometrową Doliną Kamienistą. Tabliczki przewidują do Podbańskiej 3 godziny, natomiast mapa tylko 2h 15minut, więc obstawiam, że gdzieś pomiędzy tymi szacunkami dotrę do samochodu. No to w drogę!
Na początek czeka mnie wygodna, mięciutka ścieżka wśród rozległych hal. Umiarkowanie tracę wysokość, a wędrówka zdecydowanie należy do przyjemnych. Po upływie 30 minut wchodzę w piętro roślinności wysokiej, a ścieżka stopniowo się zwęża, boleśnie przypominając o porażce sprzed 3 lat, kiedy to poranne, wilgotne krzaki zmusiły mnie do odwrotu. 

Górne piętro Doliny Kamienistej

Ścieżka wśród wysokiej roślinności

Czas biegnie nieubłaganie i po kolejnej godzinie wreszcie wchodzę do lasu. Podłoże wciąż jest miękkie i wygodne, a otoczenie zupełnie jak rano, magicznie zielone. Znów przenoszę się do krainy mchów i soczystych dywanów trawy, a krajobraz wydaje się być nietknięty przez jakąkolwiek żywą istotę. Ostatecznie dotarcie do samochodu zajmuje 2h 30minut i zmęczona, choć szczęśliwa siadam na fotelu. 

Wlot Doliny Kamienistej

Krywań na zakończenie…

Tatry Zachodnie… Ich odkrywanie sprawia mi niebywałą przyjemność. Słowacka część tego pasma jest niezwykle rozległa, a kolejne tereny zaskakują swoją dziewiczością. Bystra Dolina choć długa, to pięknie odpłaca wędrowcowi za włożony trud w jej pokonanie. Mnie zdecydowanie porwał jej obszerny teren i wszechobecna cisza. Spokój i naturę w czystej postaci mogłam również poczuć na grani do Pyszniańskiej Przełęczy oraz w Dolinie Kamienistej. Ten kawałek świata, jakby zapomniany przez człowieka, pozwala na kontemplowanie przyrody i pogrążenie się we własnych myślach, albo wręcz przeciwnie, pozbycie się wszelkich myśli i całkowite zapomnienie na tych kilka chwil. Tam po prostu trzeba być, więc chodź… pokażę Ci jedno takie miejsce…

A.N.

06.09.2018